Een wegwerp luier in de wasmachine?

• Vis elk kledingstuk stuk voor stuk uit en laat ze in een wasmand vallen, waarbij je de geëxplodeerde kankerverwekkende chloorkristallen over de vloer enigszins niet probeert te verstrooien.
• Zodra de kleding er uit is (inclusief elke peuter sok die je familie ooit heeft gehad), steek dan je hand in de wasmachine en draai het trommel een paar keer rond om te beseffen hoeveel centimeters dik de gekristalliseerde vloeistof in de wasmachine is.
• Word echt, echt geïrriteerd en gestrest van binnen.
• Denk even na om erachter te komen hoe dit de schuld van je man zou kunnen zijn.
• Besef even dat er kleine kinderen in huis zijn die heel graag wetenschappelijke profjes willen uitvoeren, dus zet een leuke “Bob de Bouwer-film” voor ze op.
• Ga terug naar de wasmachine.  Schud eerst een klodder glinsterend kristal in je handen.
• Besef dat dit vreselijker is dan doorweekte noedels uit de gootsteenzeef te vissen en haal een keukenrol voor hulp.
• Schep alles als het kan met de keukenrol doekjes uit en zet daarna de stofzuiger er op, waarbij je de echo’s van je man negeert die je waarschuwt voor schimmel in de stofzuiger als je natte dingen opzuigt. Gooi daarna wel gelijk de zak leeg of leeg de stofzuiger.
• Realiseer je dat je niet de juiste opzetstuk hebt voor de stofzuiger en besluit dat je een bolletje pindakaas nodig hebt als je deze klus voor het avondeten wilt afmaken.
• En een glas wijn.
• Doe het uiteinde van de stofzuiger in de machine en zuig al die kristallen op. Neem de tijd. Richt het mondstuk in elke klein gaatje en spleet. Die kristallen zijn overal.
• Maak het af en haal een diepe, bevredigende adem. Draai je om en realiseer je dat je nog steeds een hele lading natte pyjama’s met luier binnenin hebt, en dat in wezen je werk voor ongeveer 12% voltooid is.
• Huil nog een keer.
• Neem de wasmand met besmette pyjama mee naar buiten.
• Ga door met het oppakken van elk item, draai het binnenste buiten, schud het stevig voor je uit en sla het neer alsof het een demon is die bezeten is tegen de rails van je balkon.
• Kijk rond of er buren kijken, en besluit dat het gewoon goed moet komen dat ze denken dat je je was stuk voor stuk spilt op klaarlichte dag.
• Terwijl de giftige luiersneeuw het struikgewas bedekt, begin je je echt schuldig te voelen over alle misdaden die je vandaag pleegt tegen Moeder Aarde, en de kleine vogeltjes die de vulling van de luier proberen te eten.
• Denk aan de video die je recent hebt gezien over problemen van de Eerste Wereldoorlog en mensen uit de derde wereld, en voel je nog eens schuldig omdat je zo’n verwend nest bent en tegelijkertijd geïrriteerd over de kristallen die aan je oogleden kleven.
• Realiseer je dat het elke druppel rommel uit deze minuscule sokken schudt en dat pyjama’s zeker een uur gaan duren. Zing voor jezelf: “Ik denk dat ik het kan, ik denk dat ik het kan,” voor motivatie.
• Neem een korte pauze om de kinderen te laten lunchen en ze te voeren, terwijl je doorgaat met je werk.
• Maak je een beetje zorgen dat ze volkomen onaangedaan lijken door hun moeder die buiten staat, bedekt met rommelige witte puinhoop, zwaaiend met al hun kleding tegen de wind in.
• Als hun interesse eindelijk gewekt is, bedreig je kind dan met zijn leven als hij buiten stapt in de gevaarlijke puinhoop.
• Realiseer je dat hij naast je staat dat je een meer redelijke straf had moeten kiezen.
• Terwijl je een paar fleece-pyjama’s uit slaat, schreeuw en schreeuw je naar je kind om weer binnen te gaan.
• Wanneer de klus is voltooid, was je de kleding opnieuw en laat je het drogen op een plafonddroogrek  (zo kunnen je kinderen niet bij je was om het er af te halen zo dat je alles weer moet wassen).
• Als laatste neem een advil/paracetamol en doe een dutje.

Heb jij het al een keer meegemaakt?
Deel jouw ervaringen en/of tips hier onder of op mijn Facebookpagina